Przypomnij sobie kiedy zwykłaś błyszczeć i nie myśleć o strachu czy sensie czasu.

Shine
Take a Bow

               Mecz wyjazdowy w Warszawie, początek grudnia, zimno jak diabli. Mówią barbórka po lodzie, święta po wodzie, oby to nie była prawda, zawsze uwielbiałaś śnieg. Teraz nie chcesz wyjść, w dalszym ciągu, mimo, że proszę Cię , mimo, że zaraz jadę i wrócę pojutrze- po prostu nie chcesz, a ja nie mam siły żeby Cię błagać. Mam nieodparte wrażenie, że z każdym dniem coraz bardziej zamykasz się w sobie, zamiast zyskiwać sił tracisz je, prawie nie jesz, co się dzieje? Stajesz się nieznośna, ale jestem cierpliwy. Niedługo Cię odzyskam, jestem tego pewien.

               Ursynów tonie pod śnieżnymi zaspami, pięknie odbijającymi się na tle ciemnego nieba. Wygraliśmy za trzy punkty, teraz każdy ma chwilę wolnego. Miałem zamiar pojechać do rodziców, ale nogi niosą mnie pod blok Asi. Nie czuję zmęczenia meczem, to dziwne, jestem pełen energii chociaż dochodzi północ. Może to dlatego, że przyszła na mecz, że ją zobaczyłem po paru tygodniach?

Wchodzę szybko po schodach na czwarte piętro i pukam do drzwi opatrzonych jej nazwiskiem, otwiera mi ubrana w moje stare szare dresy o połowę na nią za duże.

- Wiedziałam, że mnie zauważysz i tu przyjdziesz. – wzdycha, wpuszczając mnie do mieszkania.

- Nie wiedziałem, że wpadniesz na mecz.

- Musiałam cię zobaczyć.- wzrusza ramionami.

Siadamy w salonie jak jakiś miesiąc temu, robi nam po herbacie, znów nie wiemy o czym rozmawiać. W duchu się cieszę, że ją widzę. Nieumyślnie porównuję ją do Ciebie, to kompletnie bez sensu. Z wyglądu jesteście do siebie podobne, z charakteru jednak kompletnie inne. Asia jest strasznie szczera, zawsze powie wszystko co leży jej na sercu, ty wolisz skrywać to dla siebie i udawać, że wszystko jest okej, nienawidzę tego. Nie chcesz rozmawiać o problemach, zwłaszcza teraz, Aśka zawsze chciała znaleźć jakieś wyjście. Boże, po cholerę Cię z nią porównuję?

- Jak Oliwia? – zagaduje mnie.

- Powiedzmy, że.. dochodzi do siebie.

- To dobrze.

- A jak u ciebie? – pytam, spoglądając na nią uważnie. Wygląda tak samo ładnie jak zawsze, nic się nie zmieniła, żadnych śladów rozmazanego tuszu, zero sińców pod oczami, zero sygnałów że coś mogłoby być nie tak.

- Daj spokój, nie przyszedłeś tu gadać o mnie. Boisz się, widzę to w twoich oczach. Jesteś zagubiony, za cholerę nie wiesz co masz robić.

- Mam ochotę cię pocałować.- mówię zanim zdążę pomyśleć, ale chwilę później uświadamiam sobie, że to prawda. I to właśnie robię, Asia nie odsuwa się, a ja delikatnie całuję ją w usta.

- I co?

- Nie wiem. – wzruszam ramionami i podchodzę do okna- To wszystko jest pojebane. Kilka miesięcy temu dałbym wszystko żeby wróciła, a teraz… nie wiem, po prostu nie wiem.

- A ja wiem i ty też gdzieś tam w duchu wiesz, tylko boisz się do tego przed sobą przyznać. Wybrałeś już, wybrałeś już wtedy, coś cię jeszcze trzyma przy którejś z nas, nie wiem co, ale wkrótce cię to opuści. Idź spać, Zibi. Sen jest najlepszy na wszystko.

Tak, Ty coś o tym wiesz.

To kim się staliśmy, jest wbrew temu, czego chcieliśmy.

               W mieszkaniu jest dziś jakoś wyjątkowo zimno, pewnie wyjeżdżając wczoraj wieczorem zapomniałeś podkręcić kaloryferów. Wychodzę z łóżka i w tempie ślimaka podchodzę do okna, sprawdzając grzejnik. Ciepły, więc to znowu ja, znowu zimno, znowu dziwnie. To mogłoby się skończyć, to paranoja, boję się, ciągle się boję, to tak jakby coś ciągle siedziało w mojej głowie, jakby mówiło, że zaraz będzie czas rzucić się na podłogę, bo mnie zastrzelą, bo zaraz będzie powtórka, bo znowu trzeba będzie przez to wszystko przechodzić.

Noc to jeden wielki koszmar, więc rzadko śpię. A gdy już usypiam, śni mi się baza, śni mi się notes, i Wojtek, i reszta . Czasem też widzę ten kalendarz, na którym odliczaliśmy dni do powrotu, kalendarz, który zatrzymał się na liczbie trzynaście, podobno trzynastka jest pechowa, prawda? Właśnie, miałeś przyjaciela, który grał z trzynastką, czyżbyście nie byli już przyjaciółmi?

               Udaje mi się przejść do kuchni, nastawiam wodę na herbatę i podlewam stojące na parapecie storczyki. Dobrze wiem, że kupiłeś je dopiero po moim powrocie żebym czuła się jak w domu. Ale nijak się to udaje skoro panikuję przy każdym najmniejszym szeleście.

Siadam na kanapie w salonie i włączam telewizor, za chwilę powinien się zacząć mecz z Polibudą, Boże, jak ja dawno nie oglądałam siatkówki! Kiedyś byłam stałą bywalczynią na Twoich meczach, teraz… teraz nawet nie warto o tym mówić.

Prezentacja drużyn, chwilę później pierwsza akcja, atakujesz, pierwszy raz widzę jak robisz to z prawego skrzydła, to nic, że to aut, zbiera się we mnie duma, tak ciężko pracowałeś na to, żeby być dobrym siatkarzem, żeby Cię zauważali, żeby grać w reprezentacji. Zbliżenie na Twoją twarz, błądzisz oczami po trybunach. Opieprzam Cię w duchu, pewnie szukasz wśród kibiców swoich rodziców, a nie, drugie zbliżenie, ktoś inny, skądś znam tą dziewczynę. Zaraz, czy to nie ta kobieta z Twoich zdjęć z wakacji? Jak ona miała na imię? Aneta, Ania?

- Jak wiemy pan realizator bardzo lubi pokazywać towarzyszki życia naszych siatkarzy, tutaj przed chwileczką Asia Michalska, dziewczyna, może nawet narzeczona…- słyszę głos Jurka Mielewskiego

- Raczej nie narzeczona, Zbyszek ostatnio się wypowiadał, że nie chce się żenić przed trzydziestką- śmieje się Ireneusz Mazur.

- No nieważne, w każdym bądź razie ta pani kibicuje zawodnikowi z numerem dziewięć jakby ktoś był ciekawski.

- Chyba tylko ty, Jurku.

- Oj Irek, Irek, skupmy się lepiej na siatkówce bo już Resovia trzema punktami prowadzi, a na zagrywce Olieg Achrem.

Asia.

Blondynka, drobna, bardzo chuda, podobna do mnie- przechodzi mi przez myśl. Czyli kogoś masz, ułożyłeś sobie życie. Tylko dlaczego nie powiedziałeś?

Otępienie, dzwonek do drzwi. Zaskoczona zauważam, że już połowa drugiego seta, chwilę później dźwięk dzwonka staje się bardziej natarczywy, czuję jak gęsia skórka pokrywa moje ciało. Otworzyć czy nie?

Spoglądam przez judasza, facet z kurtką opatrzoną napisem kurier, dziwny ten napis, dziwny ten mężczyzna, za późno na kuriera. Wpatruję się w niego dopóki nie podnosi głowy, o Boże, jest tak podobny, to niemożliwe, on wygląda prawie jak Wojtek.

Uciekam do sypialni, zakopuję się pod kołdrą. To zbyt wiele, niech to się skończy!

 Rozdział z dużym poślizgiem z dwóch przyczyn: byłam chora; za nieco ponad tydzień mam egzaminy i usiłuję coś powtórzyć. Myślę, że jeszcze przed nimi coś się tu pojawi, jeśli tylko znajdę czas to tak będzie. Pozdrawiam (: