Jesteś moim światłem przewodnim.

Guiding Light

Aśka jest zła, okropnie zła, wręcz wściekła. Mam wrażenie, że ma ochotę wyrzucić mnie z mieszkania, ale nie ma na to odwagi. Nawija na okrągło o tym, jak mogłem jej nie powiedzieć o tym, że wróciłaś, nie chce mnie słuchać. Fakt faktem, że o niej zapomniałem, co czyni mnie beznadziejnym facetem, który na nią nie zasługuje. Bo przecież ona mnie wyciągnęła z tego gówna, w którym tkwiłem zdecydowanie zbyt długo, a ja? Po prostu zapomniałem o jej istnieniu, kiedy dostałem telefon z bazy, kiedy wróciłaś. Jakby wszystko przestało się liczyć.

- I co teraz? – pyta nerwowo Asia, mieszając łyżeczką w filiżance napełnionej kawą- Wrócisz do Oliwii?

- To nie takie proste.

- To jest proste, Zib. Byłeś z nią długo, znacznie dłużej niż ze mną. Planowałeś spędzić z nią resztę życia, ona wyjechała i pojawiłam się ja. Czasami się nienawidziłam za to, że pragnęłam by już nie wróciła, żebym miała cię tylko dla siebie. Ale to by chyba nigdy nie było możliwe. Kochasz ją, martwisz się o nią jak pojebany.

Milczę, bo w zasadzie to co mówi to prawda. Powinienem zaprzeczyć, przytulić ją, ale zwyczajnie nie potrafię.

- Nie będę tą drugą. Zaopiekuj się nią, a kiedy dojdzie do siebie, przyjedź tutaj i powiedz mi co wybrałeś, mnie czy ją.

- Jestem chujem, co? – mruczę pod nosem.

- Jesteś.

Siedzimy jeszcze chwilę, nie odzywając się do siebie, sącząc co kilkanaście sekund płyn z filiżanek, słychać tylko tykanie zegara, którego kupiliśmy kiedyś wspólnie z Ikei. W końcu Aśka wstaje i stwierdza, że powinienem już iść, odprowadza mnie do drzwi.

- A jeśli nie będę potrafił wybrać?- pytam jej kiedy już prawie zamyka drzwi. Uśmiecha się smutno i głaszcze mój policzek, a potem zamyka drzwi przed nosem.

                Błąkam się po Warszawie przez resztę dnia, nie mam odwagi wrócić do szpitala i zobaczyć Cię takiej poobijanej w białej scenerii. Pojawiam się tam dopiero rano, rozmawiam z lekarzem- mówi, że trzeba czekać, być cierpliwym, ale Twój stan poprawia się. Nie wiem czy mam się cieszyć, w głowie wciąż mam słowa Asi, ranię ją, ale Ciebie też zranię, zostawiając tu samą.

Nie wiem kiedy pojawia się Twoja matka, wita się ze mną uściskiem i patrzy z troską, mówiąc, że nabrałem trochę masy w ostatnim czasie. Śmieję się razem z nią, bo zawsze żartowała, że jadę ciągle na sterydach, to tylko pokazywało, że nasze stosunki się nie zmieniły, mimo że minęło tak dużo czasu odkąd ostatni raz rozmawialiśmy. Wtyka mi do ręki paczkę z logo McDonalda, mówiąc, że pewnie nic od wczoraj nie zjadłem, więc siadamy w Twojej sali, ku niezadowoleniu pielęgniarek i zaczynamy jeść. Co chwilę wybuchamy śmiechem, mam wrażenie, jakby w ogóle nie przejmowała się tym, że śpisz, że możesz się nie obudzić- wiem to, lekarz kazał mi się przygotować na taką ewentualność, jakby można było się na coś takiego przygotować. Przez sekundę wydaje mi się to niestosowne, ale przecież Ty zawsze lubiłaś robić niestosowne rzeczy. Może też dlatego kiedy trzy godziny później rozwiązujemy krzyżówkę, siedząc na krzesłach obok Twojego łóżka, a jednym z haseł jest moje nazwisko, Twoja matka przekręca je we wszelkie możliwe sposoby, a ja kamienieję bo czuję delikatny ruch Twoich palców obok mojego ramienia. Łapię Cię za dłoń, Twoja rodzicielka doskakuje do łóżka, widzę jak poruszasz powiekami, próbując je unieść. W końcu Ci się udaje, po raz pierwszy od dwóch lat widzę Twoje śliczne oczy. Są jakby przymglone, ale to zapewne sprawa licznych leków, które są Ci podawane. Słyszę jak Twoja matka płacze ze szczęścia, do sali wbiega lekarz, śmieje się szeroko.

- Witamy wśród żywych, pani Oliwio.

O Boże, żyjesz.

Kiedy serdeczność i ukojenie gdzieś przemijają, ja wciąż Cię poszukuję.

                Jestem w piekle i nawet nie wiesz jak bardzo chcę się stąd wydostać. Czasami żałuję, że Cię nie posłuchałam, że jestem tu teraz. To boli, widok tych wszystkich ludzi, strach, panika na ulicach kiedy ktoś otwiera ogień, niemoc. Ostatnie chyba najbardziej, bo nie we wszystkich przypadkach jesteśmy w stanie coś wskórać. Bywa, że przywożą do nas kogoś, kogo ledwo położymy na łóżku na izbie, a musimy ogłosić czas zgonu. Kiedyś liczyłam ilu ich było, ale jak doszłam do dwudziestu to przestałam.

                Wiesz jak wyglądają u nas święta? U was teraz pewnie pada śnieg, właśnie stroicie z Kasią choinkę w domu- zawsze razem to robicie, podczas gdy ja, moja i Twoja mama szykujemy jedzenie. Leon pewnie ośnieża podwórko, jak zwykle narzekając, że przez to cholerstwo nie da się chodzić, a Bobek plącze się gdzieś po pokojach, próbując wywęszyć gdzie Kaśka dała nowe buty.

U nas jest skromniej, na ścianach wieszamy zdjęcia naszych bliskich, Twoje wisi już od kilku godzin, choinkę przywozi któryś z dowódców, my nie możemy być na tej wigilii w głównej bazie, ktoś musi być na posterunku. Maciek, jeden z żołnierzy robi sobie brodę z waty i udaje Świętego Mikołaja. Czuję się trochę jak dzieciak, kiedy każą mi usiąść na jego kolanach i wypowiedzieć życzenie, to idiotyczne, chyba każdy ma to samo: wrócić do domu. Robimy sobie pamiątkową fotografię, chłopaki obiecują mi, że wyślą mi jak wrócimy do Polski, więc zobaczysz z kim żyję.

                Jest tu taka jedna kobieta, ma na imię Nadia, co podobno oznacza nadzieję. Mam wrażenie, że jest silniejsza od wielu facetów, którzy tu są, ma niezwykle mocny charakter. Chyba ją podziwiam, trzyma się niezwykle dobrze, chociaż w domu czeka na nią mąż i dwójka dzieciaków- czteroletnich bliźniaków. Nie sądzę, że znalazłabym w sobie tyle siły, żeby wytrzymać taką rozłąkę. Pytam jak tak może, ona uśmiecha się serdeczne i mówi, że świadomość tego, że w Polsce czekają na nią ludzie, którzy ją kochają sprawia, że chce walczyć, czasem nawet sama ze sobą. Wiesz, myślę, że jest ona jedną z najmądrzejszych osób jakie tu poznałam. Pewnego dnia jednak, kiedy u Ciebie była wiosna i zapewne szykowałeś się do zgrupowania, Nadia poleciała na akcję helikopterem. Mieli ratować rodzinę spod gruzów jednego z domów, który został podpalony przez rebeliantów. Śmigłowiec został zestrzelony, zginęło sześć osób, w tym ona sama, a ze mnie chyba uciekła ta nadzieja, kiedy widziałam jak dowódca dzwoni do jej męża. Dokładnie było słychać jego reakcję, nie zapomnę tego do końca życia.

                Kładę się do łóżka, myślę o Tobie, o tym co robisz, że powinnam się odezwać, ale boję się. Chciałabym żebyś sobie poukładał życie, bo widzisz, czasami nie jestem już taka pewna słów, które obiecałeś. Czasami jest po prostu tak ciężko, że mam ochotę zakopać się pod kocem i zacząć wyć w poduszkę. Ale nie mogę. Muszę być silna, jestem tu aby pomagać innym. Jednocześnie jednak mam wyrzuty sumienia. Tak bardzo chciałabym już wrócić, zobaczyć Ciebie, mamę, wyjść na spacer z Bobkiem. Już niedługo, Kochanie, jeszcze parę miesięcy, a wrócę. Przywitacie mnie na lotnisku, pójdziemy na lody- tak dawno nie jadłam lodów- a potem wrócimy do domu, przytulisz mnie i przez najbliższe kilkanaście godzin nie wypuścisz mnie ze swoich ramion. Proszę, niech tak będzie.

Witam ferie, nareszcie <3